طبق آمار بهار 1403، نرخ مشارکت اقتصادی مردان 68.3 درصد و زنان تنها 14.4 درصد بوده است. این آمار نشان می‌دهد که بازار کار ایران به دلایل مختلف از جمله کمبود فرصت‌های شغلی، تبعیض‌های جنسیتی، و فرهنگ سنتی، برای زنان جذابیت کافی را ندارد و در نتیجه تمایل آن‌ها برای ورود به بازار کار کمتر است.

یکی از مسائلی که باعث ایجاد فاصله شغلی میان زنان و مردان شده، تفاوت‌های فرهنگی و اجتماعی و نگاه سنتی به زنان است.

همچنین بسیاری از زنان به دلایلی همچون دستمزدهای پایین‌تر نسبت به مردان، تبعیض جنسیتی در استخدام و چالش‌های سازگاری شغلی مانند بارداری و فرزندآوری از ورود به بازار کار خودداری می‌کنند.

آمارها نشان می‌دهد که نرخ بیکاری زنان در ایران نسبت به بسیاری از کشورهای همسایه و منطقه بالاتر است؛ حتی در بین 27 کشور مورد مطالعه، تنها عربستان و آفریقای جنوبی نرخ بیکاری زنان بالاتری نسبت به ایران دارند.

بهبود وضعیت اشتغال زنان نیازمند اصلاح سیاست‌گذاری‌ها در دو حوزه‌ی عرضه و تقاضای نیروی کار است. در بخش عرضه، برابری دستمزد بین زنان و مردان می‌تواند انگیزه زنان را برای ورود به بازار کار افزایش دهد.

در بخش تقاضا نیز، ایجاد سیاست‌های حمایتی برای بنگاه‌ها و کارفرمایان جهت جذب زنان، از جمله جبران هزینه‌های بارداری و فرزندآوری، می‌تواند در ایجاد انگیزه برای استخدام زنان مؤثر باشد.

در نهایت، اصلاحات فرهنگی و تغییر نگاه سنتی نسبت به نقش زنان در جامعه و اقتصاد نیز بسیار حیاتی است. این امر اگرچه زمان‌بر است، اما می‌تواند به ایجاد بستری مناسب‌تر برای حضور فعال و مؤثر زنان در بازار کار منجر شود.

دنیای اقتصاد