آمارهای تازه نشان می‌دهد الگوی مطالعه در ایران بیشتر از آنکه به «کم‌بودن» خلاصه شود، دچار ناهمگونی است. میانگین ۱۰.۹ دقیقه مطالعه روزانه کتاب در کنار ۷۰ دقیقه مصرف شبکه‌های اجتماعی نشان می‌دهد کتاب در رقابتی نابرابر قرار گرفته، اما کاملاً حذف نشده است. اینکه فقط ۴۱ درصد خود را کتاب‌خوان می‌دانند و بیش از نیمی می‌گویند کتاب در خانواده‌شان جایگاه کمی دارد، یعنی کتاب هنوز به رفتار رایج تبدیل نشده است.

در مقابل، همان گروه کتاب‌خوان رفتار منظم‌تری دارد: ۴۱.۷ درصد کمتر از یک هفته پیش کتابی را تمام کرده‌اند. ترجیح ۵۲.۴ درصد به نسخه چاپی و انگیزه ۶۴.۴ درصد برای رشد فردی نیز بیانگر این است که کتاب برای بخشی از جامعه همچنان ابزار معنا‌دار یادگیری است.

موانع هم روشن‌اند: ۴۹.۷ درصد کمبود زمان را مطرح می‌کنند و خستگی ذهنی از دلایل اصلی است. تصویری که شکل می‌گیرد جامعه‌ای است با اقلیتی پایدار و جدی در مطالعه، در کنار اکثریتی که کتاب برایشان انتخاب ثانویه باقی مانده است.