اعتماد عنصر اساسی انسجام و ثبات اجتماعی در هر جامعه‌ای است. با این حال، در دهه‌های اخیر، ایران شاهد کاهش محسوس اعتماد در بین مردم بوده است. بی‌اعتمادی یا اعتماد پایین در کشور طی ۵۰ سال اخیر روندی سینوسی را پشت سر گذاشته است.‌ دوره‌هایی با کاهش بی‌اعتمادی و دوره‌هایی با‌ افزایش بی‌اعتمادی روبه‌رو بوده است.

اما باور به اعتماد بالا در میان مردم از سال ۵۳ تا ۱۴۰۳ تقریبا روندی نزولی را طی کرده است. اعتماد بین افراد در ایران درسال ۱۳۵۳ از ۵۳ درصد به ۸.۲ درصد در سال ۱۴۰۲ رسیده است که نشان از کاهش چشمگیر و قابل‌توجه اعتماد عمومی در کشور دارد.

یافته‌های پیمایش ارزش‌ها و نگرش‌های ایرانیان در سال ۱۴۰۲ نشان می‌دهد که میزان اعتماد بین فردی در گروه سنی جوان و میانسال کمتر از افراد بالای ۵۰ سال است.

بیشترین میزان بی اعتمادی در میان ساکنین مرکز استان است و در روستا این میزان کمتر است. با اینحال میزان بی اعتمادی در میان افراد مرکز استان، شهر و روستا بالاست و این نشان دهنده گستره بی اعتمادی در افراد و گروه های مختلف در کشور است.

عوامل مختلفی در رابطه با کاهش اعتماد عمومی در ایران مطرح می‌شود. بی‌ثباتی سیاسی، چالش‌های اقتصادی و پویایی‌های فرهنگی و اجتماعی هر یک به تنهایی بر این وضعیت تأثیرات چشمگیری داشته‌اند.