داده‌های پیمایش ارزش‌های جهانی اینگلهارت نشان می‌دهد اکثریت جامعه ایران از همسایگی با فرد معتاد احتراز می‌کند. طی سالهای ۲۰۰۷ تا ۲۰۲۰ نگرش به افراد معتاد حدود 6 درصد تغییر کرده است. در سال ۲۰۰۷، ۹۳.۸ درصد از ایرانیان از اینکه یک فرد معتاد در نزدیکی آنها ساکن شود ابراز بی‎میلی کرده‌اند. تا سال ۲۰۲۰، این اکراه به ۸۷.۲ درصد کاهش یافته که نشان دهنده تغییر قابل توجه اما نه چشمگیر در احساسات عمومی است.

یک توضیح قابل قبول برای کاهش عدم‌تمایل به همسایگی با فرد معتاد را می‌توان به افزایش تدریجی آگاهی و درک اعتیاد به عنوان یک بیماری و نه جرم نسبت داد. ادراکات اجتماعی ممکن است با آگاهی بیشتر مردم در مورد علل ریشه‌ای اعتیاد، از جمله عوامل اجتماعی-اقتصادی، مسائل مربوط به سلامت روان و ... در ارتباط باشد. این تغییر دیدگاه، فرصت بالقوه‌ای را برای افزایش همدلی و دور شدن از انگ زدن به افرادی که با سوء مصرف مواد دست و پنجه نرم می کنند، نشان می‌دهد.

با این حال، اکثریت جامعه دیدگاه منفی نسبت به معتادان دارند. لکه ننگ مداوم در مورد اعتیاد ممکن است عمیقاً در هنجارهای فرهنگی و اجتماعی ریشه دوانده باشد.

همچنین زنان سطح بالاتری از طرد همسایه درگیر اعتیاد از خود نشان می‌دهند. این واگرایی می‌تواند به دلیل نگرانی از ایجاد مزاحمت و یا عدم احساس امنیت در تعامل با فرد معتاد مرتبط باشد.

جالب اینجاست که داده‌ها یکسان بودن عدم تمایل به همسایگی با فرد معتاد را در تمام سطوح درآمدی در جامعه ایران نشان می‌دهد. این وحدت نظر فراتر از نابرابری‌های اقتصادی نشان می‌دهد که ننگ مرتبط با اعتیاد به یک گروه اجتماعی-اقتصادی خاص محدود نمی‌شود، بلکه عمیقاً در ذهنیت اجتماعی گسترده‌تر ریشه دوانده است.