خدمات درمانی یکی از مهمترین خدمات ارائه شده توسط دولت‌ها به شهروندان است که در دولت‌های رفاه به عنوان یکی از حقوق پایه برای تمام افراد در نظر گرفته می‌شود. دسترسی نامتوازن به خدمات درمانی یکی از نشانه‌های گسترش نابرابری در کشورها است که می‌تواند علت یا معلول دیگر انواع نابرابری در جامعه باشد.

داده‌های منتشر شده از سوی سازمان نظام پزشکی نشان می‌دهد که جمعیت پزشکان پس از انقلاب رشد چشمگیری داشته است. تعداد پزشکان عضو سازمان نظام پزشکی از حدود ۱۵ هزار نفر در سال ۱۳۶۵ به حدود ۱۴۸ هزار نفر در سال ۱۴۰۰ رسیده است. این آمار به این معناست که در سال ۱۳۶۵ به ازای هر ۳۳۹۳ نفر یک پزشک در ایران بوده در صورتی که در سال ۱۴۰۰ به ازای هر ۵۶۸ نفر یک پزشک طبابت می‌کرده است.

با وجود این، آمار استانی تعداد کادر درمانی، نشان‌دهنده توزیع نامتوازن آن‌ها در استان‌های گوناگون است. با وجود آنکه استان‌های مرکزی مانند تهران و اصفهان دارای بیشترین میزان پزشکان، ماماها و دندانپزشکان در کشور هستند، استان‌های حاشیه‌ای مانند سیستان و بلوچستان، هرمزگان، کردستان و آذربایجان غربی نسبت به دیگر استان‌ها دچار محرومیت هستند.

این وضعیت می‌تواند سبب افزایش آسیب‌های ناشی از عدم دسترسی به امکانات درمانی کافی در استان‌های محروم شود و از سوی دیگر، تمرکز امکانات در شهرهای مرکزی، کیفیت خدمت‌رسانی به تمام گروه‌ها و مناطق را کاهش می‌دهد.